Toppers van Toen deel 2: Monique Wildschut

In deel 2 van de rubriek “Top van Toen”een zwemster uit de Jaren 80. Monique Blok-Wildschut heeft eigenlijk overal ter wereld wel marathons gezwommen. Van het koude Canada tot het warme Egypte en Argentinië. Toch was zij een “koud water”-zwemster. Een zwemster die goed zwom bij koud openwater. Ze werd 6-voudig Wereldkampioene marathonzwemmen en zwom tweemaal het Kanaal over, in 1982 en 1984.
Onbekend object

Paspoort

Naam: Monique Wildschut
Geboortedatum: 2 augustus 1963
Woonplaats: Velsen-Zuid
Clubs: Njord'59, Rapido’82 (heet nu ZV Haerlem)
Beste prestatie: 6 voudig winnaar circuit WPMSA (World Professional Marathon Swimming Association) 1983 t/m 1988

We nemen de carrière van Monique in vogelvlucht door. Hoe begon het? Welke races staan haar nog heel goed bij? En wat doet Monique tegenwoordig?

Hoe het begon

Ik begon bij Njord'59 onder leiding van coach George Sieverding. Als lid van Njord'59 deed je mee aan alle onderdelen: waterpolo, wedstrijdzwemmen en openwaterzwemmen. Je ging je specialiseren in datgene waar je goed in was. Bij mij was dat al heel snel duidelijk: openwaterzwemmen. Mijn eerste langebaan zwom ik op 11-jarige leeftijd in Olst, de 3km vrije slag. Ik was eigenlijk te jong, maar onze club miste voor het verenigingsklassement (dat we wilden winnen) een zwemster en dus werd ik ingezet. Ik won toen bij de dames en dat gaf een enorme kick. Later werd ik gediskwalificeerd, omdat ik te jong was.

Vroeger gingen we als club met z'n allen in een bus naar de langebanen! Dat was een hele happening, gewoon een “dagje uit”. Maar toch deden we het niet alleen voor het plezier, bij George moest je altijd presteren.

In het zwembad heb ik als hoogste de Europacup voor landenteams gezwommen. Echter ik wilde in 1980 nog naar de Olympische Spelen in Moskou op de 400 wisselslag, mijn specialisme. De limiet was 4.56 en ik zwom 5.00, dus het was mogelijk. Echter door problemen met o.a de trainer is het verhaal niet doorgegaan. Ook heb ik nog heel lang het NJR op de 1500 vrije slag (17.23) voor meisjes onder 16 jaar in bezit gehad. Als afsluiter van mijn carrière wilde ik het Kanaal zwemmen, maar toen ik eenmaal weer in die openwaterwereld belandde, ben ik doorgegaan. Ik zei echter wel het zwembadgebeuren definitief vaarwel.

Sandra Ketting

Omdat ik dus te jong was (11, maar bijna 12 jaar) om te mogen starten, werd mij een schuilnaam aangemeten: Sandra Ketting, die ook lid was van Njord'59. Het doek viel echter toen in Olst, Monique werd geïnterviewd na afloop van haar gewonnen 3km vrije slag. Dit leidt niet alleen tot een diskwalificatie, maar ook tot een strafzaak tussen Njord'59 en de KNZB. Het loopt uiteindelijk met een sisser af. Het hele schuilnaam verhaal staat hier: http://www.georgesports.eu/nieuws.php?id=77

Monique & trainen

Vroeger maakte ik de minste kilometers van iedereen in het circuit, maar ik trainde wel heel rendabel. Ik vond het belachelijk om langer dan 3uur per training te zwemmen. De snelheid moet erin blijven en een marathon op zich is toch niet te trainen, want 70% komt aan op mentale kracht. Misschien trainde ik ook wel iets minder, omdat ik het meer moest hebben van mijn goede techniek. Ik gleed altijd heel makkelijk door het water. Meestal trainde ik per week tussen de 50 en 60km. Slechts 4 weken in het seizoen maakte ik trainingsweken van 70 tot 80 kilometer.

Ik heb ook altijd in het zwembad gezwommen, want in het zwembad kun je meer gevarieerde dingen doen: benen, armen en een programma afwerken. Meestal trainde ik in de ochtend in het zwembad en savonds buiten in de kanobaan te Spaarnwoude. Daar liep vaak mijn vader en later Jaap (toen vriend, nu echtgenoot).

Eerste Kanaaloversteek 1982

Als marathonzwemmer moet je eenmaal het Kanaal hebben gezwommen. Dat geeft voldoening voor je zelf, maar dat geeft ook een bepaalde allure en respect van mensen. De eerste keer in 1982 was het doel duidelijk: de overkant halen! En dat is al bijzonder op zich. Je moet namelijk weten dat je maar bij twee getijden per maand überhaupt de overkant kan halen, en daarnaast moet de temperatuur redelijk zijn. Dit is meestal alleen het geval van juni tot september. Ik sluit me graag aan bij de gedachte van een Kanaalzwemmer: “Het Kanaal bepaalt of je het gaat halen”. Het is ook lastig om boven aan de wachtlijst te komen, want er zijn meer zwemmers dan schippers. Een goede band met een schipper creëren was ook essentieel.

In 1982 startte ik snachts in het donker en dat vond ik helemaal niets. Sommigen kunnen er tegen, maar ik totaal niet. Ik vond het heel erg eng en dan voel je je als zwemmer wel nietig hoor. Vooral was ik bang dat de mensen op de boot mij kwijt zouden raken. Met een staafje licht aan mijn badpak vertrok ik lopend in de zee en ging snel naar de boot toe zwemmen. Ik kreeg een schijnwerper licht op me en zwom onder zware omstandigheden. De golven waren die dag “tsjoppie” en ik werd zeeziek. Op advies van de begeleiding ben ik toen aan de andere kant van de boot gaan zwemmen, waar de golven iets minder waren. Moet je eens voorstellen: in het donker achterlangs naar de andere kant van de boot! Echt gevaarlijk! Ik ademde altijd aan een kant, maar gelukkig kon ik door het heldere water de boot onderwater in de gaten houden.

Dan de finish. Ik moest tot 10m van de rotsen zwemmen, want het was levensgevaarlijk met die golven om om een rots te gaan staan. Een rubberbootje met jury vertelde me tot waar ik moest zwemmen. Uiteindelijk zwom ik 8 uur en 44 minuten, een snelle tijd voor die omstandigheden!

Tweede Kanaaloversteek 1984

Bij de 2de keer ging ik voor het record (7 uur 40). Als je voor zo'n record gaat, dan neem je een gok en risico's. De schipper had met een tabel berekend hoe ik de scherpste koers kon zwemmen, met zo'n klein mogelijke bocht. Halverwege het Kanaal heb je namelijk te maken met sterke stroming.

De start. Het ging echt als een trein, totdat ik halverwege kwam. De stroming was sterker dan de berekeningen. In de laatste 4km zag ik de “Kaap” recht voor me, maar steeds als ik opkeek, zag ik hem verschuiven. Dat was mentaal zwaar, heel erg zwaar. Voor mijn gevoel zwom ik recht, maar de Franse kust bleef maar steeds verschuiven. Toen ik op het strand aankwam, baalde ik enorm. Ik weet nog dat mensen me vol bewondering aanspraken: “Where do you come from?” Daar had ik geen boodschap aan, ik was teleurgesteld.

Uiteindelijk zwom ik met 8 uur en 19 minuten wel het seizoensrecord, zowel mannen als vrouwen. Ik kreeg voor die prestatie een Rolex. Dat horloge heb ik nog steeds en die krijgt Stan Blok (zoon) als hij 18 wordt.

Dubbele Lac St. John 1989

De dubbele oversteek van Lac St. John was een van mijn laatste zwemmarathons. Ik weet nog dat ik in 1988 op het strand voor de wedstrijd van Carpi-Napels stond en dat ik dacht: “Gatver, moet ik weer zo'n …stuk zwemmen”. Toen wist ik dat ik moest stoppen met zwemmen.

Tot die uitnodiging van Lac St. John. Ik was een keer uitgevallen bij die race en normaal krijg je dan geen uitnodiging meer. Toen ik deze kans kreeg, heb ik hem meteen aangegrepen en ben nog een jaar doorgegaan.

Moet je je voorstellen: 64km zwemmen in 16 graden water! Het was zwaar en zo verschrikkelijk koud. Ik was echt helemaal gesloopt na afloop. Toch won ik die race in 17 uur en 33 minuten. Eerder had ik 19 uur en 5 minuten gezwommen. Destijds won ik 13.000 dollar.

EK Stari-Grad (Kroatië) 1989

Het allereerste officiële EK in Kroatië was het laatste jaar voor mij in het circuit. Dit was dus maar 3 weken na de slopende 64km van Canada. Achteraf is het heel dom dat ik naar dit EK ben geweest, want ik was helemaal op en had geen kracht meer na die Lac St. John.

In Stari-Grad zwom ik toen maar op techniek. Het was een 25km race. Voor mezelf had ik al een raceplan gemaakt. In de 3de ronde zou ik gaan versnellen en een gat slaan en het dan verder uitzwemmen. Bij zwaar weer, veel golven, versnelde ik inderdaad in het 3de rondje. Maar na die versnelling was ik helemaal op. Ik heb meerdere malen stil gelegen en overgegeven. Toch ben ik doorgezwommen en eindigde net naast het podium: 4de. Je kan zeggen dat ik dom was om daar te zwemmen, maar ik had het geprobeerd en net niet gehaald. En bovendien zo'n Lac St. John gaf veel meer voldoening. Die wedstrijd was echt een prestige kwestie!

Monique nu

Na mijn actieve zwemcarriere, heb ik nog 4 jaar lang goed afgetraind. Echter ben ik na het zwemmen meteen begonnen met mijn eigen logopedie praktijk: http://www.tomatis-ijmuiden.nl/ .

Inmiddels heb ik de logopedie uitgebreid naar luistertraining. Ook topsporters kunnen hier iets aan hebben, omdat je door deze trainingen anders gaat luisteren en je mentale weerbaarheid kan toenemen. In Nederland zijn slechts 4 praktijken die dit aanbieden.

Zwemmen speelt nog een centrale rol in mijn leven. Ik geef nog twee keer per week training aan de Speedo-groep bij ZV Haerlem en ik ben bezig om het openwaterteam daar goed op te zetten. Afgelopen weekend ben ik met de dames jeugd waterpoloselectie van ZV Haerlem naar Rome geweest. Daar hebben we een toernooi gespeeld en zowaar alle wedstrijden gewonnen!

Zelf heb ik afgelopen zomer nog meegedaan aan het openwater Noord-Holland Circuit. Ik vond het geweldig om bij de 1km vrije slag masters in Hoorn lekker in de golven te zwemmen. Dan komt ook mijn sterkte bovendrijven en ik merkte dat ik daar mensen achter mij liet die bij andere wedstrijden voor mij waren.

Ook mijn kinderen zijn nu actief in het zwemmen. Mijn zoon Stan Blok doet mee aan Nederlandse junioren kampioenschappen zwemmen en speelt waterpolo en mijn dochter Lisa doet aan waterpolo.

Zwemmen blijft dus echt in de familie zitten.

Boek

Na alle bovenstaande verhalen nog niet genoeg?

Monique is bezig met het schrijven van een boek. De eerste 21 A4'tjes zijn al volgeschreven, maar een echte deadline voor het boek is er nog niet.

Zij wil ook graag de tussenperiode tussen Herman Willemse (1960) en Edith van Dijk (jaren 90) bespreken. Er is een groot gat gekomen in die tussenliggende periode, terwijl er wel top openwaterzwemmers waren.

Wordt dus vervolgd.....

Foto's van het interview zijn hier te bekijken:

http://picasaweb.google.com/daanglorie/InterviewsVoorWwwNowwNl#