2010 Zwemmen in Heerjansdam door Laurin Heemskerk

2010 Zwemmen in Heerjansdam

Door omstandigheden krijg ik dit seizoen maar met moeite mijn klassement vol. Als er niets tussen komt, haal ik precies de vijf wedstrijden. Krap aan dus en ook wat nadelig voor mijn plaats in het klassement, aangezien (gebeurt dat niet bij de meeste zwemmers) ik verder komend in het seizoen mijn tijden verbeter. Maar goed, niet getreurd, als ik die vijf wedstrijden maar haal voor zowel de 1000 m. schoolslag als de 1000 m. vrije slag. Ik moet niet zoals vorig jaar in Heerjansdam een wespensteek in mijn mond krijgen.
 
Aankomend op het terrein bij ’t Waaltje was ik daar nog maar net of er kwam al iemand van de E.H.B.O. kijken of ik bij de Old Dutch was. Oppassen voor wespen, was de boodschap. Dat had ik zelf natuurlijk ook al bedacht, maar het was wel lief. Ook Nini en Nico waarschuwden nog even, want er waren wel wespen aanwezig. Troost voor mij: ik heb ze de hele dag niet gezien!
Ik had graag mijn kleindochter van 7 deze keer meegenomen naar het zwemmen. In Heerjansdam zijn altijd genoeg kinderen, die vanwege het grote veld daar heerlijk kunnen spelen. Ook stond er dit jaar een springkussen. Helaas moest kleindochter lief onverwacht vroeger terug naar huis, maar mijn Welsh terrier puppy Sam van 5 maanden oud hield me wel gezelschap tot groot genoegen van Annie. Ik was heel benieuwd hoe hij zich in alle drukte zou gedragen. Ik kan jullie geruststellen: hij deed het prima, sprong niet op tegen kleine kinderen (bij mijn kleinkinderen doet hij dat wel, krijg ik hem nog niet echt afgeleerd), blafte niet, poepte waar ik wilde dat hij poepte en amuseerde zich kostelijk en liet zich amuseren. Tijdens mijn zwemmen deed ik hem in de bench, waar hij in de auto ook ligt.
Dat is toch ook het plezierige van het open water zwemmen: je kunt je hond gewoon meenemen!
Het gekregen ligmatje met zonnescherm heb ik toch maar niet uitgezet uit twijfel wat Sam er mee zou doen, als hij het in zijn bek zou krijgen. Het was met dit schitterende zonnige weer wel een heel bruikbaar cadeau!
 
En dan het zwemmen: het werd mijn derde wedstrijd van dit seizoen. We begonnen met de 1000 m. schoolslag. Nou ja, er waren natuurlijk daarvoor al zwemmers gestart en weer aangekomen. We kregen een elektronische tijdband om, zo heette dat toch? Je voelt je haast professioneel met zo’n ding om. Het zwemmen ging niet helemaal zoals ik wilde (harder natuurlijk). Nou weet ik wel, dat ik altijd bij de laatste eindig, maar met zo’n tijdband om wil je graag een goede tijd maken (ook zonder). Het is mijn streven om toch iedere keer weer net een tikkeltje harder te zwemmen dan de vorige keer. Nu was dat niet moeilijk, want in Heerjansdam had ik die 1000 m. vorig jaar niet gezwommen. Vergelijken moet je altijd doen met het jaar daarvoor, want elke baan zwemt anders. Als je net de week daarvoor in een snelle baan hebt gezwommen, ben je alleen maar teleurgesteld, als je tijd dan langzamer is. Maar ja, ik zwom gewoon slecht, kreeg halverwege de terugweg last van mijn rechterlies (na mijn bekkenbreuk van vorig jaar heb ik dat vaker). Tja ik had ook niet 2 dagen tevoren met mijn kleinkinderen van ’s ochtends 10 tot ’s avonds 7 in de Efteling moeten lopen sjouwen. Maar ja, het is tof, als je de schuld van slecht zwemmen op iets anders kan steken. Laten we deze 1000 m. maar gauw vergeten.
 
Op naar de volgende 1000 m. Vrije slag om half vier. Ik had goed uit kunnen rusten in de warme zon. Irene vroeg mij hoe hard (lachen) ik de 1000 m. zwom. Ik antwoordde haar: Tussen de 23 en 26 minuten. Nou, zei ze, dan richt ik me op jou. Ik dacht bij mezelf, is het niet handiger om je op een wat snellere te richten? Maar goed, we gingen van start. Ik wou Annie in de gaten houden, want het was in Sluis goed gelukt om haar althans op de heenweg te volgen. Maar Annie zag ik al gauw niet meer (net zoals bij de schoolslag, dat ik Nini niet meer zag, terwijl zij bij vorige wedstrijden langzamer of gelijk met mij opzwom). Dus maar gewoon mijn best doen. Ineens zag ik Irene voorbij komen. Zwemmen, zwemmen en ik ging haar weer voorbij. Maar niet blijvend, want ze zag kans met schoolslag voor het keerpunt mij voorbij te gaan. Ze lag gunstig aan de binnenkant tegen het touw aan, dus maakte ze net voor mij het keerpunt. Ai,ai, ik lag meteen een lichaamslengte achter. Enfin, maar gewoon door crawlen en proberen die afstand te overbruggen. Geleidelijk aan lukte dat, maar ik moest nog voorbij. Irene zwalkt nog al van links naar rechts en weer terug. Dus wou ik aan de ene kant voorbij dan ging zij ook net die kant op, hield ik in om langs de andere kant voorbij te gaan, dan ging zij ook die kant op. Hopeloos. Maar even schoolslag zwemmen om te bepalen aan welke kant ik nu het beste voorbij kon zwemmen (als het me zou lukken om er helemaal langs te gaan). O.k. aan de kant van het touw was op dat moment de meeste plaats. Ik dacht, dat doe ik en als ze dan weer die kant op komt, dan zwem ik gewoon door. En het lukte! Maar het bleef hard zwemmen, want Irene merkte natuurlijk ook dat ik haar ingehaald had. Dus daar lagen we, als twee volleerde vrije slag zwemsters naast elkaar de laatste meters te overbruggen. O, wat spannend! We tikten volgens mij en Annie tegelijk aan. Irene wist het niet, want ze had er niet opgelet. Wie schetst mijn verbazing, toen later Irene kwam vertellen, dat ik net een tikkeltje sneller had aangetikt?
Die halve seconde (ik heb geen tijd genoteerd) of minder was niet belangrijk. Waar het om ging was het zwemmen: het ging gewoon lekker en het is vreselijk leuk, als je zo samen probeert zo snel mogelijk aan de finish te komen. Je voelt je dan super! Het is net echt.
 
Tja en toen was het nog wachten op de prijsuitreiking. De E.H.B.O. had ik niet nodig gehad voor de wespen, maar een pleister voor een blaar op mijn teen was toch handig. De dag zat er weer op. Ons clubje ging met 4 bekers het genot van een heerlijke dag naar huis.
Bedankt, Heerjansdam!
Laurin Heemskerk-Stevens