Afsluiting zwemseizoen in Beilen - door Laurin Heemskerk

Afsluiting zwemseizoen in Beilen 2010

Zou ik wel, zou ik niet? Die vraag speelde al bijna het hele seizoen door mijn hoofd. Beilen, zo’n eind weg vanuit het Zuiden! Vorig jaar had ik Judith al uitgebreid gesproken. Zij vertelde mij, dat Beilen een schitterende locatie had om te zwemmen. Ik moest echt naar het Blauwe Meer komen. Het schikte me toen niet, maar nu? Eigenlijk ook niet, in ons dorp was vlooienmarkt, waaraan mijn zoon had meegewerkt. Zondags zou ik meedoen aan een kanthappening in Horst. En daarnaast vroeg ook mijn jonge hond om aandacht. Om over mijn man maar niet te spreken.

In Goes en Vlissingen zag ik dit jaar Judith en ? ook weer. Tja, zij en niet alleen zij reden toch ook die lange afstand. In Goes en Vlissingen waren toch genoeg mensen zowel uit het Oosten als Westen van het land. Een aantal hadden er een leuk weekend van gemaakt met kamperen of een huisje huren. Nu zat er dat in Beilen dit jaar niet voor mij in gezien mijn andere activiteiten.

Thuiskomend van Vlissingen, de stand in het klassement bekeken en wat zie ik? Ik sta zo maar bovenaan bij de 1000 m. vrij. Maar Loekie ligt vlak achter mij en zij zou wel naar Beilen komen. Ik had dit jaar niet één keer rechtstreeks tegen haar gezwommen. Nu we beiden zo dicht bij elkaar lagen in het klassement, leek het mij toch wel leuk om dan samen met haar te zwemmen. En zo op de laatste inschrijfdag heb ik me nog snel aangemeld.

Van Old Dutch waren wij met zijn zessen aanwezig, een goede vertegenwoordiging. We reden met 2 auto’s supersnel zonder enige vertraging naar Beilen. Alleen Hans, die van een totaal andere kant kwam had pech: hij kon de weg niet vinden en kwam te laat met zijn pupil. Wat zonde van al die moeite, gelukkig dat het mooi weer was. Dat maakt veel goed! En hij kon ook nog zelf zijn medaille(s) ophalen, dus niet voor niets gekomen.

Bij het opstellen voor de vrije slag masters dames bleek dat Loekie zich helaas wegens privéredenen had afgemeld. Jammer, want ik had het leuk gevonden als zij ook gezwommen had. Het water was (iedereen al wel bekend) maar 16,8°, lekker fris dus! Het was bibberen bij het in het water gaan, maar iedereen was er snel door en ook de start werd vlot gefloten. De mooie tijd van de week daarvoor haalde ik niet, maar ik was niet ontevreden, al vond ik de baan deze keer ontzettend lang zowel op de heen- als op de terugweg. Was het echt 1000 m?

Bij de “Chinese” tent, Chinees noem ik deze, omdat de eigenaresse vertelde dat zij haar spullen rechtstreeks uit China haalt, kocht ik eindelijk zo’n lange blauwe jas, waar ik seizoenen lang al verlekkerd naar had gekeken. Vooral natuurlijk als het koud was. Meke liet zich door alle fraai gekleurde badmutsen verleiden en ook Frans kwam met een fraaie muts terug.

De prijsuitreikingen gingen tussen de zwemwedstrijden door en dat was goed gezien door de organisatie. Als mensen nog een eind moeten rijden en zeker op zondag, is het fijn als je niet eindeloos moet wachten op de prijsuitreiking. De eerste prijswinnaars kregen een mooie rode roos, goed voor de liefde! Liefde voor het zwemmen wel te verstaan.

Bij de 1000 m. schoolslag Masters werd een tijdrace gezwommen. Dat betekende, dat na het vertrek van de 1e zwemmer tussen de volgende zwemmers iedere keer 15 seconden lag. Geen gestoei en geduw bij vertrek, niet wachten of ieder goed achter de denkbeeldige lijn ligt, nee gewoon starten op het fluitje. Je hoefde pas het water in, als degene die voor je was bij de lijn lag. De langzaamste zwemster (in geval van de dames) vertrok als eerste. Ik vertrok als vierde, dus dan weten jullie het wel. Denk niet dat ik als vierde aankwam. Heel wat Masters kwamen mij dus voorbij. Maar mijn tijd was beter dan de vorige week, dat viel weer mee. De ene Master vindt het wel leuk zo’n tijdrace, de ander vindt het niets, want het is zo lastig passeren. Ja, ik kan niemand passeren, want zo snel zwem ik niet, maar als je met zijn allen tegelijk start wil je in de loop van de wedstrijd toch ook wel iemand voorbij als je sneller gaat?

Mijn wedstrijden waren gedaan. Nu was het wachten op de uitreiking van de klassementsprijzen. Maar daar had de organisatie iets anders op gevonden: je kon je medailles gewoon afhalen bij een kraampje. Op zich ging dit wel supersnel, of het leuk is, is een andere vraag. De meningen waren hierover verdeeld.

Deze wedstrijden in Beilen waren de laatste van het seizoen. De sfeer was goed, de organisatie was goed , de omgeving fantastisch! Er was een springtent voor de kleintjes. Je kon duiken? ik zag de aanbieding pas later, anders had ik dat natuuuuurlijk gedaan. Er waren omkleedtenten. En de zon scheen de hele dag, ben weer mooi bijgekleurd. Je bagage werd gebracht en gehaald, echt geweldig!Toch jammer, dat aan een officiële afsluiting geen vorm is gegeven. Dat heb ik gemist. Niettemin: we hadden een prachtige afsluiting van het seizoen. Wij van Old Dutch hebben dat nog afgesloten met een heerlijk etentje onderweg.
Ja, het is weer voorbij die mooie zomer. Volgend jaar een nieuwe zomer met nieuwe kansen, mooi weer en fijn zwemmen.

Bedankt iedereen en tot het volgend jaar dus. Misschien toch maar kamperen in Beilen dan? Want het was wel ver weg!

Laurin Heemskerk-Stevens