Verslag Albert Stienezen Het Kanaal

Er is al veel op FB en in de media , krant radio en tv voorbij gekomen . Nog even mijn verhaal. Nadat het tussen 14/19 september niet doorging vanwege teveel wind kreeg ik zondag te horen dat er vrijdag een mogelijkheid was om te starten. Woensdag kreeg ik definitief te horen dat het doorging. Dus snel Richard berichten of hij beschikbaar was om mij te coachen. Gelukkig kon hij zichzelf vrij plannen. Snel een overtocht en hotel geboekt en vrijdag om 06.00 op weg naar Wassenaar om Richard Broer mijn coach op te halen en door naar Duinkerken met de ferry naar Dover.

S’avonds de voeding en alle andere dingen doorgenomen en we konden van start . Even was er een bericht van een later start moment omdat mijn boot nog met een andere zwemmer onderweg was, die moest helaas toch opgeven waardoor mijn starttijd hetzelfde bleef. ‘s morgens om 09.00 stonden we bij de haven poort te wachten om door Tanya en Lance onze loods opgehaald te worden. De dochter van Lance gaf ons nog wat veiligheids instructies voor op de boot en toen vaarden we de haven uit naar Shakespeare beach waar de start was. Even naar de kant zwemmen. Met de voeten uit het water wachten op de hoorn van de boot en daar is de start van de oversteek

Het eerste even wat gedoe dat de sluiting van de rits niet goed vast bleef zitten maar dat kwam go

ed. Het eerste eetmoment was afgesproken op 1 uur en 10 minuten daarna om de 50 min dat hebben we naar 5 terug gebracht naar 45 min. Ik had inmiddels ook bij de voeding wat thee op omdat ik merkte dat mijn lichaam wel een beetje koud was. Bij de voeding die ik zou nemen op 7.5 uur kwam alles eruit ik voelde me net als in de film de exorcist alles kwam eruit niet 1 x maar meerdere malen. Dan denk je waardoor? De thee, kou op de buik, de voeding te kort op elkaar, zout water binnen ( maar ik had alleen het eerste uur een heel klein beetje binnen gekregen dat kon het ook niet zijn) wat het ook was geweest het hielp in ieder geval niet. En nu? Nog wat dingen geprobeerd maar kreeg niets naar binnen. Mijn armen was niets mis mee dacht ik dus verder zwemmen 2,5 uur zonder voeding gezwommen kijken of de maag tot rust kwam, wel vaker een korte pauze genomen om daar de energie uit te halen. Ik zat toen op ongeveer 10 uur en probeerde een puur gelletje en waarempel die bleef binnen. Toen nog kort overleg( opgeven zat al een poos in mijn hoofd)

Mijn vraag waarvan ik wist dat het een schatting zou zijn op basis van wat er al achter ons lag hoe lang moet ik nog? Zeker 5 uur kwam het antwoord van de boot. pffff even een dingetje naar ongeveer 10 uur. Toch weer zwemmen eerst een half uur zonder te stoppen, hele korte pauze en weer door weer een pauze dit moet vast wel 45/60 minuten zijn geweest en nog eens, weer een gelletje ja die bleef ook binnen. Het was natuurlijk al donker, ( bij de eerste planning zou ik in het donker starten en had ik geen idee hoe dat zou gaan) maar nu van licht naar donker zwemmen was geen enkel moment een probleem er waren andere problemen op dat moment. Nog 1 gelletje en een paar slokjes drinken ja blijft binnen. Ik kreeg van Richard te horen dat het nog minder dan 5 km was. Ik dacht dat ga ik halen en meteen ook dat is met deze snelheid ( haha geen idee hoe langzaam) zeker nog 2 uur. De kust was natuurlijk al uren in het zicht zeker door de verlichting, en kwam maar niet dichterbij. Doorgaan dacht ik in de laatste 1500 m nog een gelletje proberen maar nee alles kwam er weer uit dan maar door. Richard zei al dat daar het licht van een vuurtoren was, daar was ik ook op aan het mikken al een tijdje tot de boot op een gegeven moment van koers veranderde ik wist ook waarom, stroming. Ik had andere landingen gezien dat er dan een lus komt om goed aan te komen, ik zag dat het land wat je door een beetje verlichte achtergrond kon zien steeds hoger werd en dacht nu moet het wel dichtbij zijn. Uit filmpjes van Lance had ik gezien dat hij het laatste stuk met de rubberboot mee vaart, dus toen die boot het water in ging wat ik dan zeker wel mee krijg dacht ik yes we zijn er bijna. Als je dan aankomt moeten de voeten uit het water zijn. Maar zittend op een rots de voeten omhoog doen dat doen we niet wel staan dacht ik, het was niet elegant maar who cares. Gehaald.

Onderweg had Richard nog wel dolfijnen gespot maar te ver om samen mee op de foto te komen, ook was er kort op 20 m afstand een zeehond maar te kort om vast te leggen.

De meest gestelde vraag die ik krijg is. Waar denk je al die tijd aan. Dit zijn de dingen: mooi vlak water nu , oh toch wel een paar onverwachte golven waar komen die nu vandaan nee niet van dat schip veel te ver weg, wat een snelle tijden op de 500 m ( toen het horloge het nog deed) 6.00 min oh 5.5 oh nu een paar keer hetzelfde, 2 uur gezwommen 10 km als we dadelijk de andere kant op gaan zal het wel heel langzaam zijn, oh nu 9 min op 500 dat is normaal, ja hoor wist ik wel 12 min, ik wist dat iemand 52 km aan afstand had en dacht dat is een klein beetje een referentie, shit horloge loopt vast op bijna 14 km, jammer niet de hele afstand op Strava, hè een kwal en nog een als het maar geen zwerm word haha, dan zeewier planten aan mijn handen naar 2 slagen gaan ze langs mijn voeten oooh dat voelt lekker dat mag vaker gebeuren, dat zijn geen meeuwen volgens mij een Jan van Gent, Richard waarschuwde me al dat door een zandbank meer golven konden komen, inderdaad was het wat onrustig maar geen probleem, hè dat schip heeft gekke uitsteeksels, ze komen inderdaad van links zoals Richard zei, ben ik al in de middenberm haha nee nog niet zei Richard, dat schip ligt lang recht voor me ga jij aan de kant of moet ik er omheen ( km ver natuurlijk), hé zie ik daar nu een vin van een dolfijn nee een golf hè wat jammer had ik best leuk gevonden, hé een prikje in mijn schouder en nog 1 even voelen oh als ik zo insteek en doorhaal blijft het weg even bij de les blijven Albert, hé het is weer weg helemaal niet gemerkt. Het lijkt veel maar voor 14.37 uur niet zo veel . En natuurlijk de ellende ga ik het redden. Hoe kan dat nou met een training zou ik allang een hongerklop hebben uiteindelijk 7,5 uur op 3 gelletjes en een paar slokjes water hoe kan dat. Als slot je kan altijd meer als je van te voren denkt dus geef nooit te snel op. Denk in oplossingen en niet in problemen. Met dank aan Ricardo broer mijn coach voor de begeleiding. Wendy ook nog bedankt. En zonder de steun van thuis was het niet gelukt jammer dat Jolanda er niet bij kon zijn.

Credits facebookpagina @Albert Stienezen